Το σινεμά είναι ψέματα, το σινεμά είν’ αλήθεια. Για μιάμιση ώρα, είναι η μόνη αλήθεια. Κυλά στον δικό του χρόνο έξω από το χρόνο… Μια ταινία είναι ένας πλήρης κόσμος. Δεν τον πιστεύουμε γιατί ’ναι αληθινός· είναι αληθινός γιατί τον πιστεύουμε. Η αλήθεια του είναι πλασμένη από φως, υποκριτική, γωνίες λήψης, κινήσεις της κάμερας.

Με άξονες το χρόνο, το πρόσωπο, την ψευδαίσθηση, τους κόσμους, τη μνήμη, το Ποτάμι του χρόνου είναι μια λογοτεχνική αφήγηση που, περνώντας από δεκάδες ταινίες, ξετυλίγει μια προσωπική σχέση αγάπης με τον κινηματογράφο, την τέχνη που περισσότερο απ’ όλες τις άλλες σημάδεψε τον 20ό αιώνα και συνυφάνθηκε μ’ αυτόν.